Mijn bos
Op het pad waar ik deze foto maakte, in dit bos waar ik meerdere keren per week kom, voelde ik me mijn hele leven veilig. Ik liep er hard, maakte eindeloze wandelingen, mijmerde op een bankje in de zon. Vaak alleen en soms met iemand samen. Veel van mijn foto’s van vlinders zijn hier gemaakt. Mijn opa en oma reden er vroeger al met mij naartoe in hun blauwe Ford Taunus en klapte dan stoeltjes uit ergens langs de Bosbaan en dan brachten wij zo wat tijd door in de natuur. Geen vervelende gebeurtenissen hier, …tot nu toe.
Struinen
Ga je iets dieper het bos in dan kom je, behalve op zondag, niet veel mensen tegen. Niets aan de hand. Heerlijk om zo alleen rond te struinen en de zorgen van de dag los te laten. ‘Dit bos waar niets kan gebeuren’, was mijn gedachte tot gisteren, donderdag 28 juni 2024. Ik had net dit vlindertje, een Sint-Jans vlinder gefotografeerd terwijl ik een korte wandeling maakte op één van mijn favoriete paden. Het was prachtig weer, iedereen lag bij of in het water ver bij mij vandaan. De zon, wat koeien in de wei, een sloot links en rechts van mij, een zacht briesje. Naast het pad enorm veel begroeiing door de vele regen van de laatste tijd. Ik genoot, kwam tot rust, voelde me veilig.
De viezerik
Totdat een grote witte man ineens uit de bosjes tevoorschijn kwam en voor mij stond. Hij had zijn shirt over zijn hoofd getrokken als een soort pet of doek, was helemaal naakt en trok zichzelf af midden op het pad op een vrij heftige manier. Er is daar maar 1 pad. Je kunt niet links of rechts. Alleen rechtdoor of rechtsomkeert. Ik schold in het Amsterdams mijn longen uit mijn lijf. Op een manier die niet veel mensen van mij kennen. Volmondig en speeksel spugend. Het haalde niets uit en leek hem juist op te winden want hij kwam nog meer op me af. Ik koos voor rechtsomkeert en ik belde 112. De politie vroeg me direct hem te beschrijven. Ik keek achterom en hij kwam nog steeds achter mij aan. Ik was bang. Liep zo snel als mijn slippers dat toelieten en realiseerde me hoe kwetsbaar ik was op dat moment. Er was verder niemand.
Boos
Pratend met de politie en wetend dat er een auto onderweg was keek ik nog een keer achterom. Ik zag de man wegfietsen. Kennelijk had hij door dat ik de politie had gebeld. Dat is goed mogelijk nu ik erover nadenk want dat riep ik naar hem herinner ik me nu ‘ik bel de politie vuile klootzak’. De politieagent was zo vriendelijk naar mij te luisteren terwijl ik naar de uitgang van het pad richting Bosbaan liep. Met een goede vriend aan mijn oor ben ik verder het bos uitgewandeld. Het voorheen geruststellende geluid van de wind door de bladeren maakte mij nu schrikachtig.
Al pratend met eerst de agent en daarna de vriend maakte ik de gebeurtenis klein. Ik zei dingen als: ‘ik ben 55 en ben wel wat gewend, maar goed dat hier geen jong meidje liep’. ‘Zoveel is er eigenlijk niet gebeurd’. Beiden gaven mij de erkenning dat het ook voor een vrouw van 55 een heftige situatie was en de politie gaf mij de bevestiging dat ik er goed aan had gedaan 112 te bellen. Ik kwam thuis en een enorme boosheid kwam naar boven. Wat dacht die gast eigenlijk wel? Wat flikte hij nou? Echt, krankzinnig.
Ben wel wat gewend
Het klopt dat ik wel wat gewend ben. Ook die realisatie is best absurd. Op een avond met vrienden en vriendinnen kan ik een aardig steentje bijdragen aan verhalen over seksueel grensoverschrijdend gedrag naar mij toe. Dit verhaal zal zodra het gezakt is ergens onderaan bungelen op een schaal van heftige anekdotes.
In de avond had ik het er met mijn zoon (30) over. Zijn enige herinnering aan iets dat raakt aan gevaar uit die hoek is een moment waarop wij samen ergens liepen (hij toen een jaar of 8). Volgens hem keek ik een man strak aan en hield mijn zoon dicht bij me omdat ik zag of dacht te zien dat deze man zijn regenjas wilde openen bij dat toen nog kleine mannetje. Dus de ergste ervaring van mijn zoon is de projectie van mijn angst op de man met de regenjas. Ook heeft hij wat vriendinnen die op hun jonge leeftijd al de nodige ervaringen hebben opgedaan op dit gebied. Indertijd, toen mijn zoon klein was, werkte ik bij de William Schrikker Jeugdbescherming. Daar kwam relatief vaak misbruik voor. Mijn zoon, half Engels, leerde ik mede daarom van kleins af aan wat zijn ‘private parts’ waren. Zelfs zo goed dat hij in de kleedkamer van het zwembad tussen alle blote billetjes van andere kinderen het enige kind was dat hele toeren uithaalde om zijn private parts toch vooral private te houden. Een beetje over beschermend wellicht maar met terugwerkende kracht denk ik ‘mission accomplished’. Ook veel jongens en mannen krijgen namelijk te maken met seksueel grensoverschrijdend gedrag. Hem is het gelukkig bespaard gebleven.
Angst
Ondanks de ervaring van gisteren en alle vervelende ervaringen van daarvoor wil ik per se het vertrouwen dat ik veilig ben vasthouden, mij gelukkig en vrij en beschermd wanen in het Amsterdamse bos. Mij niet laten leiden door angst. Blijven genieten van het groen en alle andere bossen waar ik nog ga wandelen. En als ik me dan toch even angstig voel dan weet ik wat ik moet doen. Ik heb vele vrouwen en mannen mogen adviseren in de tijd dat ik bij Veilig Thuis en Centrum Seksueel Geweld werkte.
Tips wanneer angst getriggerd wordt
- Maak de shift van jouw limbisch brein (jouw emotie) naar jouw cognitieve brein (helpende gedachten);
- Noem op wat je ziet om je heen, op de plek waar je op dat moment bent;
- Voel hoe je staat of zit. Voel de zon op je huid of de regen of de wind;
- Ga op zoek naar kleuren in jouw omgeving en benoem ze. Bijvoorbeeld 5 dingen met de kleur geel of 6 met de kleur rood;
- Geef jezelf een moeilijke som;
- Leid jezelf af;
- Reguleer je ademhaling.
En weet dat je niet alleen bent. Er zijn veel vrouwen en mannen die schrijnende seksueel grensoverschrijdende gebeurtenissen hebben meegemaakt. Klein en groot. En veel vrouwen en mannen die zich gespecialiseerd hebben in het luisteren naar hun verhaal. Bijvoorbeeld bij het Centrum Seksueel Geweld, Slachtofferhulp of daarin gespecialiseerde GGZ, en ook sommige coaches.
Mocht je me zoeken, ik ben vanmiddag mijn bos terug aan het claimen. In plaats van slippers trek ik gympen aan en ben ik bewapend met mijn telefoon. Dit keer ben ik voorbereid, hoop over een tijdje weer net zo onbevangen als daarvoor door het bos te slenteren.