Deze Hop tippelde eerst telkens weg voor mijn camera.. Na een tijdje besloot hij er toch even voor te gaan staan. Zette zijn kuif op en keek me nieuwsgierig aan. Ik maakte de foto en was superblij met weer een prachtige vogel op beeld. En nu schittert hij in dit blog.
Zichtbaarheid
Zet mij voor een groep dan voel ik me als een vis in het water. Heb altijd wat gezonde spanning bij het geven van een training, maar krijg op de één of andere manier vleugels. Voor een foto of een selfie voor privégebruik draai ik m’n hand niet om. Online zichtbaar zijn met mijn praktijk vind ik echter best een ingewikkeld proces. Voelt net als vroeger toen ik eigengemaakte sieraden, kleding en boeken van mijn moeder verkocht op Koninginnedag. Mensen liepen voorbij, tilden eens wat op en kochten iets bij het kleedje daarnaast. Zo’n gevoel.
Het is nodig omdat ik wil dat de online tak van mijn praktijk een succes wordt. Lijdzaam afwachten of zich klanten melden zal niet veel opleveren. Ik moet mezelf niet alleen ‘laten zien’ op Social Media maar mezelf ook verkopen om mijn plek te bevechten tussen de goedlopende online praktijken die er al zijn. De kanalen die ik hiervoor gebruik zijn vooral Facebook en Instagram.
( https://www.facebook.com/VrijBlijCoaching ) ( https://www.instagram.com/vrij_blij/ ). Leuk als je me volgt.
Waar komt dat ongemak toch vandaan?
Tijdens de laatste maanden van mijn studie Coaching & Counselling moest ik een aantal sessies supervisie afnemen. Voor de laatste supervisiebijeenkomst wist ik eigenlijk niet goed wat ik moest inbrengen.
Er had zich wel een vervelend gevoel van mij meester gemaakt nu ik de opleiding bijna had afgerond. Dit betekende dat ik de sprong naar mijn eigen praktijk echt ging nemen. Hoe ik dit onder woorden moest brengen en hier een supervisievraag over moest formuleren wist ik niet. Het was meer een gevoel, een zwaarte. Daarbij vond ik dat ik juist blij zou moeten zijn dat ik bijna klaar was, en staan te trappelen van ongeduld om voor mezelf te beginnen.
Zelfkritiek
Ik betrapte mezelf in die tijd soms op kritische overpeinzingen. Niet echt helpend als je aan de vooravond staat van het vormgeven van jouw gewenste leven 😉.
De supervisor had niet veel meer nodig om de supervisie vorm te geven dan de gedachten die ik deelde. Ze had die dag kristallen bij zich. Voor mijzelf koos ik een geel kristal, voor mijn gedroomde toekomst de steen met bloem. Zie foto.
Er kwam naar voren dat mij een negatieve zelfovertuiging dwars zat om mijn doelen te kunnen bereiken of er tenminste met plezier naartoe te werken. We ruimden de herkomst (ik had die neergelegd als de minder mooie stenen) op.
Wat overbleef waren, mijn doel, ikzelf en twee helpende stenen. De supervisie vond plaats in het universiteitsgebouw. Veel ramen in dat gedeelte. Ineens brak de zon door. Die scheen door het glazen dak, vervolgens door de glazen muur zo mijn kristal in en wees de weg naar mijn gedroomde toekomst. Echt een prachtig moment.
Het opruimen van de stenen
Het wegnemen van mijn negatieve overtuigingen tijdens de supervisie geeft me geen enkele garantie natuurlijk. Wel geeft het bewustwording en richting.
Ik heb een mooi kristal op een prominente plek in mijn huis gezet om mezelf eraan te herinneren dat ik mag schitteren en dat ik voor mijn gedroomde toekomst mag gaan.
Natuurlijk dringen ‘beren op de weg’ zich nog steeds op. Meestal in de vorm van twijfel of onzekerheid. Vooral de zichtbaarheid op internet, ook het plaatsen van mijn blogs op LinkedIn, blijf ik heel spannend vinden. Ik laat me er alleen niet meer door ontmoedigen. Ik vind het spannend en doe het toch.
Wat houdt jou tegen?
Voel jij weerstand om jezelf in al jouw facetten te laten zien? Het helpt om, met of zonder hulp, op zoek te gaan naar wat daarachter zit. En natuurlijk om daar een ander idee tegenover te zetten en jezelf daar iedere dag aan te helpen herinneren met een mooi symbool. Dacht tijdens het schrijven van dit blog aan het gedicht van Marianne Williamson, voorgedragen door Nelson Mandela tijdens zijn inauguratie. Graag deel ik hier een paar regels van. Het hele gedicht is te vinden op internet. Overigens hangt ook dit gedicht op een plek waar ik het altijd kan zien 😉
“Our deepest fear is not that we are inadequate.
Our deepest fear is that we are powerful beyond measure.
It is our light, not our darkness that most frightens us.
….
As we are liberated from our own fear, our presence automatically liberates others”
Ik vind het superfijn als je mijn blog wilt delen of een duimpje wil geven om hiermee mijn bereik te vergroten en nog zichtbaarder te worden.